I’ve got the sun in my room whenever you are next to me,
and the blue sky all around whenever you smile.
These sparse lines intertwine with my curls as you play with them.
Loose and floating by without directions, but hitting home.
Travelling from far away, easily covering 900 kms in an ear whisper,
these words shaped our reality and became solid ground.
The wood people gently tend them, as we sip the last spell of sun behind the trees.
Once upon a time, two years ago, I moved into a small cottage on a forest estate – a former holiday park. It was quiet, it was peaceful and it got me far enough away from things I was facing to start seeing them for what they are. I’m still working on that, but a year ago last week, I found a fairy that helped me further on the way to achieving that. A fairy with special magic, that radiates from a pair of sparkling green eyes. Last week, almost exactly a year after we met for the first time, she came to what should be the home of a fairy like her, the forest where I live.
That was a wonderful experience, full of surprise. Who would have thought that fairies know tricks to light a fire more efficiently, without using magic? And who would have thought fairies would feel so at home in a house of men, a completely different species?
We did a fire dance, around the barbecue, throwing in small twigs occasionally to get the fire going, and once the embers were glowing as hot as they could, we roasted meat and vegetables. We feasted together, and drank the wine of the elves. We went out to meet other people, traveling around the cities that surround the forest, and we enjoyed the food and wines at a nearby festival. Most of all, however, we enjoyed each others company, and that wonderful thing called love…
Tonight, I drink to many more encounters like this and to the fairy that lighted up the darkest time of my life. Here’s to years to come!
Today I received an e-mail from Guigo Barros, a man from Brazil who despite the distance and the infrequent contact we have, I consider a friend for life. He is the one who asked me, around 8 years ago, to join the admin team at Pr
ogArchives.com. We served on that team together four over four years – a time I won’t easily forget. The admins we worked with were all great people, as were the site collaborators. A lot of these people are still around there – Prog is a sticky business….
In Guigo’s e-mail was the above photo of (from right to left) Guigo himself, Martin Horst (a German site collab) and myself. We met one evening in Februari 2008 – in Paris, where Martin lived, and where Guigo was visiting, on vacation with his wonderful wife Ana.
We talked about music – obscure bands, well known bands, Zeuhl, symphonic, jazz rock… I was taking notes that led in the end to me picking up the unsigned bands section of ProgArchives later, and this site, Angelo’s Rock Orphanage last year. Always on the lookout for new, unknown gems…
One more memory from that trip is how I wrote my review for Van Der Graaf Generator’s album Trisector. The afternoon before meeting these wonderful people, I just sat down in a small park near the Sacre Coeur, put my headphones on and wrote that review, in the early February sun.
Guigo and Martin were just two of the good friends and musical contacts I made along the way, I’ll be posting more of these short ‘encounter stories’ here over time.
“…als het maar geen werken wordt” hing ik een dik half jaar geleden als ondertitel aan dit blog. Geen heel actief blog, want dat werken houdt me er toch wel vanaf zoveel te schrijven als ik had gehoopt. Daarnaast lijkt reizen toch een beetje werken te worden. Niet omdat ik werk heb dat reizen vereist, maar wel omdat mijn laatste vakantie naar Slovenië deels ook een zakenreis was. Een oud idee, om iets met wijn te doen, is de laatste maanden wat concreter geworden: ik ben bezig om een wijnimport van Slovenië naar Nederland op te zetten. Daar zit de nodige voorbereiding aan vast, maar bezoeken (met proefsessies, lunch en goede gesprekken) aan twee Sloveense wijnboeren zorgen wel dat er schot in komt. In september volgen volgens plan nog twee bezoeken, en ik zou eigenlijk graag zien dat we begin november de eerste bestellingen vanuit Slovenië deze kant op kunnen laten komen. De voortgang van de marketing (start in september), het organiseren van het logistieke traject en zorgen dat we voldoen aan alle wetten en regels hebben daar de nodige invloed op, maar een trein die eenmaal beweegt komt uiteindelijk wel waar je ‘m hebben wilt. Spannend, en misschien wordt dit blog binnenkort wel omgedoopt tot iets als “reizen, muziek en wijn, met foto’s als bewijs”…
“Niet naar Frankrijk” werd “Ook niet naar Spanje”. Duitsland dan? Of Tsjechië? Een week voor vertrek viel pas de vlag – Slovenië dit jaar. Een stukje voormalig Joegoslavië dat veel mensen enkel kennen als tussenstop op doorreis naar Kroatië, heb ik de afgelopen weken geleerd.
De eerste plek waar dat kwartje viel was in Lesce, een klein dorpje vlak bij het onder toeristen bekendere Bled, in het noorden van Slovenië, een kilometer of 40 onder de grens met Oostenrijk.
In Lesce wordt direct duidelijk dat Slovenië beinvloed is door het Joegoslavië waarvan het ooit onderdeel was, maar ook door buurlanden Italië, Oostenrijk en Hongarije. Overal spreken de mensen naast Sloveens ook Engels en/of Duits en in het westen ook Italiaans. Eten en drinken zijn een mix van Slavisch, Oostenrijks en Italiaans – en in mindere mate dan in Nederland wat uit Amerika is komen overwaaien. Ook veel huizen zijn gebouwd in een stijl die direct aan Oostenrijk of Noord-Italië doet doet denken. De mensen zijn vriendelijk en minder gejaagd dan in die ander twee landen, misschien omdat in een land dat half zo groot is als Nederland en maar 2 miljoen inwoners heeft alles wat gemoedelijker is dan in in dichtbevolkte landen als het onze. Een praatje maken met een ober op een terras, of (zie wat verder naar beneden) een plaatselijke volksmuzikant wordt dan een stuk makkelijker en prettiger.
Een ander voordeel van de lage bevolkingsgraad is dat er veel ruimte is voor mooie en ruige natuur. Slovenië heeft bossen, rivieren, meren waar we in Nederland alleen maar van kunnen dromen, en verder naar het binnenland ook nog een wijnstreek zoals we die uit Frankrijk kennen. Genoeg reden om eens goed rond te kijken dus. Te beginnen met de Sava rivier, die letterlijk om de camping van Lesce heen loopt.
Het water van de Sava rivier bij Lesce
Vogel op een steen langs de Sava bij Lesce
De Sava is een rivier die vol vis zit, wild genoeg is om te kunnen raften en grillig genoeg om een paar dalen met mooie wandelpaden achter te laten.
Een klein half uurtje rijden van Lesce ligt een andere rivier, die door een kloof met de naam Vintgar loopt, de Radovna. Deze kloof is ongeveer 2 kilometer lang en over rotspaden en houten loopbruggen over de hele lengte te begaan. Dat levert de nodige mooie uitzichten op en over het water op.
Radovna rivier in de Vintgar kloof
De Radovna laat zich alleen op de foto stil zetten.
De Vintgar kloof is beschermd natuurgebied, en dat betekent helder water….
…en mooie doorkijkjes.
Iets verder van Lesce en Bled ligt het Triglav nationaal park, een beschermd natuurgebied rond de Triglav, de hoogste berg van Slovenië. Op mooie dagen is de bergpas die langs de Triglav loopt (een aardige klim naar 1600 meter, die ook bij de Sloveens fietsers erg in trek is) zo druk bezocht dat het eigenlijk niet leuk is om te stoppen. Aan de andere kant van de pas ligt echter de Soca rivier, die ook de moeit waard is. De Soca is op de plek waar wij geweest zijn nog vrij ondiep, maar meer stroomafwaarts wordt ze dieper en wilder – raften op de Soca is voor gevorderden. De bovenloop ligt in een rustig dal, dat nauwelijk bewoond is, en waar prachtige uitzichten op de bergen en over het water te vinden zijn.
Gezicht op de bergen in het dal van de Soca rivier.
Een huisje aan de Soca rivier. Vanaf de weg alleen bereikbaar via een voetbrug over de rivier
Drie kwartier rijden naar het zuiden vanuit Lesce ligt de hoofdstad van Slovenië, Ljubljana. Deze stad is ongeveer zo groot als Eindhoven qua aantal inwoners, maar de stad is veel ouder. Het oude centrum staat vol met huizen van 2 tot 5 verdiepingen hoog, in vaak vrolijke kleuren. Met een paar leuke winkelstraatjes en de nodige, soms verdekt opgesteld en soms van café naar café in elkaar overlopende terassen is het een gezellige stad.
Aan de randen van de stad liggen een paar grote parkeerterreinen een groot wandelpark, waar je zomaar opeens oog in oog kunt staan met een hagedis, die rustig blijft poseren.
Oude overheidsgebouwen in het centrum van Ljubljana
Het mooiste straatje van het centrum van Ljubljana
Een vriendelijk poserende hagedis in het stadspark.
Halverwege Lesce en Ljubljana ligt Kranj, een klein, net als Ljubjana wat ouder stadje is bekend om zijn worst en oude gebouwen. Bij een bliksembezoekje hebben we besloten dat de ijskoffie ook in dat rijtje past. Leuk detail: het oude centrum van Kranj is, behalve voor winkeliers, alleen te voet te betreden.
Oud woonwijkje, net buiten het oude centrum van Kranj, met het nieuwe centrum op de achtergrond.
Natuurlijk moesten we ook de ‘grote’ toeristentrekpleister Bled bekijken. Hoewel het daar, ook buiten de Sloveense vakantie, die pas in augustus is, behoorlijk druk was, was de drukte niet te vergelijken met echte toeristenplaatsten. Gelukkig maar.
Bled is een dorpje dat aan, of eigenlijk om een mooi blauw meer met een klein eilandje ligt. Boven het dorp, op een heuvel ligt een kasteel, waar in het verleden de nodige internationale hoogwaardigheidsbekleders op bezoek zijn geweest. Een mooi plaatsje, maar iets te veel op toeristen ingericht, waardoor het de charme van bijvoorbeeld Kranje of Ptuj (zie hieronder) mist.
Het kasteel van Bled, uitkijkend over het meer en de bosrijke omgeving.
Wel hebben we in Bled kennisgemaakt met de grillen van de Sloveense weergoden. Het was behoorlijk warm toen we in het dorp waren, rond de 30 graden. We hadden net op een terras iets kouds te drinken besteld toen van het een op het andere moment het water met bakken uit de lucht kwam. In korte tijd stonden er een centimeter of 10 water in de goten langs de straat, en kwam iedereen schuilen op het (overdekte) terras. De temperatuur zakte door de regen een graad of 10 – en een half uur later scheen de zon weer alsof er niet gebeurd was. Resultaat voor ons was een vijvertje voor de tent, en een plas onder de binnentent om dat de buurvrouw op de camping in de regen onze tent had opengemaakt om onze was van de waslijn binnen te gooien. ‘t Hoort erbij – één buitje in een vakantie van 4 weken.
In de stortregen trekken de rondvaargondels op het meer van Bled geen klanten.
Na dit allemaal te hebben gezien bracht het vervolg van de reis ons naar Ptuj, voorlopig mijn favoriete plaats in Slovenië. De oudste stad van Slovenië – al bewoond in het stenen tijdperk en rond het begin van de jaartelling een Romeinse garnizoensplaats. Ptuj ligt aan de oevers van de Drava, de rivier die in Oostenrijk de Drau heet. Vanaf de overkant van de rivier is de stad bereikbaar via drie parallelle bruggen: één voor treinen, een voor gemotoriseerd verkeer en een voor voetgangers en fietsers. Deze laatste komt uit op loopafstand van de Termen, waar een aantal warmwaterbronnen de basis vormen voor een kuuroord annex zwemparadijs, met 12 zwembaden en 8 glijbanen, op de plek waar de oude Romeinen ook al hun termen hadden.
Net als Ljubljana en Kranj heeft ook Ptuj een gezellig oud centrum, met gebouwen uit verschillende tijdperken, en de nodige terrasjes – Sloveense terrassen zitten altijd goed vol. Over de genoemde loopbrug loop je zo dit oude centrum in, pal langs het beste restaurant van de stad, Ribič.
Oud Ptuj, vanaf de overkant van de Drava
De daken van Ptuj, gezien vanaf het kasteel op de heuvel.
Het oudste nog bestaande huis van Ptuj, gebouwd door de Romeinen.
Uitzicht vanuit het klooster in Ptuj, over de Drava
De Drava
Zoals wel meer plaatsen heeft ook Ptuj een oud stadhuis en een moderner stadskantoor. Het oude stadhuis wordt nog gebruikt voor in ieder geval het sluiten van huwelijken. Bij een bezoek aan het centrum kwamen we in een bruiloftsgebeuren terecht. De lokale volksband Ansambel Zargon was het bruidspaar en hun gasten flink in het zonnetje aan het zetten, met de nodige humor – althans, iedereen moest lachen om uitspraken van de bandleider waarvan de Sloveense inhoud ons uiteraard ontging.
Toen bruidspaar en gasten naar binnen gingen kwam de band het terras op, waar wij inmiddels waren neergestreken. Daar werd nog even doorgespeeld, een verkoper van armbandjes in de maling genomen (“Alle armbandjes voor 10 euro, de hele bos!”) en flink gedronken (Spritzer, witte wijn met bronwater). We kregen van bandleider Mitja Bogdan een korte uitleg over de band en de muziek, in het Duits (Engels ging hem net zo slecht af als ons Sloveens) en uiteindelijk gingen we met een CD en een T-shirt van de band weg. Geen muziek voor elke dag, maar op een feestelijke zomeravond met een glas Sloveense witte wijn zeker te pruimen – al zal de herinnering aan de jolige bruiloft daar ook wel in meespelen.
Het oude stadhuis van Ptuj
Die witte wijn is iets waar Slovenië erg trots op is. Een half uur rijden ten oosten van Ptuj ligt het wijngebied van Ormoz en Jeruzalem, waar de beste wijn van Slovenië vandaan komt. 85% van de Sloveense wijn is wit en komt grotendeels uit deze streek. De rode wijnen komen vooral uit het westen, de grensstreek met Italië.
In het gebied rond Ormoz en Jeruzalem ligt een wijnroute die qua uitzicht en goede wijn kan tippen aan de Franse wijngebieden, al is het landschap op veel plaatsen eerder Toscaans dan Frans.
De meeste wijnen zijn halfzoet tot (mier)zoet, met als paradepaardje de wijn van de sipondruif. Niet een verschrikkelijk dure wijn, maar wel met veel variatie in smaak – ik heb sipon geproefd van fris zoet met een zuurtje er in, tot echt zoet. Ook de muskat en riesling zijn prima te drinken, maar (en dat maakt het wel wat gemakkelijker) ook minder sterk gevarieerd in zoetheid. Er is een mooi proefpakket meegegaan naar huis, met de belofte van de verkoopster dat we altijd telefonisch of per e-mail kunnen nabestellen.
Wijngaarden van Jeruzalem en Ormoz
Kerktoren van Jeruzalem, op een heuveltop
Wijndruiven in Jeruzalem
Een oud huisje, naast de kerk van Jeruzalem
Uitzicht op het Toscaans aandoende landschap rond Jeruzalem
Na Jeruzalem en Ptuj was het tijd voor een bezoek aan Wenen, om de vakantie af te ronden. Daar kom ik een aparte blogpost op terug. Hier sluit ik af met een foto van iets dat we in Nederland maar af en toe zien – een ooievaarsnest op een telefoonpaal, bij Jeruzalem.
Ooievaarsnest op een telefoonpaal
De foto’s bij dit blog zijn een kleine selectie uit de ruim 800 foto’s die ik in Slovenië heb gemaakt. De mooiste ben ik er nog aan het uitzoeken, die zullen de komende weken worden toegevoegd op mijn Flickr account.
After leaving Ottawa we headed south toward Kingston, at the other end of the Rideau canal. Our route took us there along the Thousand Islands Parkway. Seeing all these houses on islands brought up the discussion on whether it would be nice to live there. Houses built on islands, and with garages for boats instead of cars, while the cars themselves were kept on the river bank. Not always practical, but a beautiful place to live.
At Kingston we spent the night at a campground near the Kingston Mills locks, the end of the Rideau canal. This inspired a future holiday, following the canal (or are similar one in Sweden), by boat. Let’s see if we can arrange that some time in the next 5 years.
The next day we travelled slowly along the shores of Lake Ontario, toward Cobourg. There I met up with Georges, and the owner of the little music store Georges Guitars and Music to pick up a Gretsch Broadkaster bass, a rare item in Europe. Georges is a very kind man, who’s shop focuses on instruments and amps rather than trying look cool. Contrary to the big chains, he responded to my e-mails in search for this bass and put a nice price on it as well. As a small bonus, I got to take along the cardboard box of a quartet of other cases to built ‘flight protection’ for mine.
With the bass on board, and the next day took us to our friends Annemarie and Patrick and their two daughters, who moved to Canada’s Port Perry two years ago. We spent the night there, so there was plenty of time to catch up, and to learn about life in Canada. Port Perry is about an hour from Toronto, close to Lake Scugog, and on the edge of a green belt that is protected by Parcs Canada – which literally borders on our friends back garden. We couldn’t help feeling a bit envious when we saw their house and the ‘rich with children’ dead end court they live on. My wife was out voted three to one on moving to Canada, but I guess the children and I won’t easily move there without her…. Who knows, maybe one day.
Upon leaving them, it was time to return the motor home and spend two nights in Toronto itself, in a down town hotel on Yonge Street. Down town Toronto is great for food, and shopping and some nice sights. Best of the latter is the view from the CN tower, and which we did not get. On the first day, which it was too cloudy to be worth the money (30 CAD per person), on the second we had too little time before having to go to the air port. Something for a possible future visit maybe. We did enjoy seeing the old and new city halls next to each other though, when as well as Chinatown and the Lawrence market.
A bit of extra fun was our short meeting with waiter Jim at the Yonge Street Grille, who immediately spotted we were Dutch and started telling us about his Dutch grand parents, who moved to Canada quite a few years ago. His mix of Dutch and English was fun to hear, and his love for the Dutch soccer team a bit of a surprise (we had a good discussion about Louis van Gaal, who is the new team coach, which we had learned only that same morning). His kind of openness was what we encountered a lot in Canada (even in francophone Quebec), a pleasant contrast to the quite closed up or reserved Dutch culture.
Alas, here the holiday and the story end for now. I’ll probably come back to some of this later, when all impressions have settled into a complete view, but the urge to leave The Netherlands after a vacation was never as large as a now….. Canada left a second lasting impression, after our first taste 10 years ago.
After our trip through Quebec, we landed in Ottawa, or actually, on the municipal campground of Kanata, a small suburb of Ottawa, that is also the origin of Canada’s name. After the reasonably cool weather of the past few days, we ended up with 28 degrees celcius here, in an area where it hadn’t rained for 35 days. That doesn’t seem very long, but the trees around our motor home were acting as if it was fall, dropping dry brown leaves all around us. But, since the Dutch know all about water, we brought rain… or at least a few showers. Not enough to releave the camp fire ban of the campground, but enough to make our second day in the Ottawa area more comfortable as far as temperature and humidity are concerned.
That day was spent taking the bus to down town Ottawa, bringing us to the parliament buildings – a bit of a weird view, these 19th century buildings between sky scrapers and large office buildings of a rather young city. It does provide for great pictures though, when looking from the Quebec side of the river.
The parliament, seen from the Museum of Civilisations.
That side of the river was also the place where we spent most of the day in Ottawa, simply because that is where the Civilizations museum is located – a museum dedicated to the history and identity of Canada – and the civilizations that participate in this.
The thing we visited there was the First Nations exhibit, which displays a lot of what the native Americans, popularly known as Indians, and nowadays more formally addressed as aboriginals, did and still do. We admired totem poles that were as much as 200 years old, but also clothing that was created using traditional techniques less than 50 years ago. A museum employee explained to us how the aboriginals of the West coast created planks out of trees, while leaving the unneeded part of the tree intact and alive. The latter bit makes you wonder about how ruthless and careless the ‘civilized’ Europeans were (or are?)…
Also easily overlooked is that the aborginals were of different tribes, or people, each with their own habits and with their own quarrels – like the resit of the world. The Iroqui are different from the Ashinee, and the Inuit of the north. That’s something you don’t see immediately when going along the displayes, unless you let the sign shown below work it’s way into your mind for a few minutes. It certainly makes you look at the rest of the exhibition with a different eye….
Read this, before going through the exhibition, for a different view on ‘First nations’
Totem poles of over 15 meters, nothing special apparently. See the bear cub in it’s den halfway?
After the first nations exhibition, we spent an hour at the IMAX theater, at a stunning moving about polar bears in the (melting) arctic. The filming was great, the message (CO2 causes the polar ice to melt) was delivered with a bit too much drama – the price you pay for having Meryl Streep delivering the narrative. Nevetheless, losing the permanent ice would mean losing the polar bear, which is a majestic animal to watch.
From the movie, back to the civilization museum, this time to the Tete-a-tete with many Canadian explorers, inventors, authors, and politicians on display, and then on to the 18th century village, which gave a nice impression on how similar and/or different life in Canada was from life in Europe. I had a good time, but forgot to take pictures, which was a bit of a shame.
After a short visit to the children’s museum, the day was mostly over and we hit down town Ottawa for diner. This time, we found a place that redefines pub food: where else can you find a pub that serves lobster linguini, trout in an asiago and chili crust, stuffed porc chops and salmon with soba noodles instead of shepherd’s pie and fish and chips? The food was good, and plenty, so the children took with them their first ever ‘doggy bag’.
To and from the campground, we made use of the Ottawa bus service, which is a very streamlined service, with buslanes throughout the down town area and bus stations every 1-2 kilometers. I’ve seen worse…
Walking to and from the bus stations, also gave us the opportunity to see some street art, as shown below and a the top of this post.
Bottom line, I liked Ottawa a lot better than Quebec, probably because it is less similar to European cities – and thus more ‘refreshing’.
A wolf under your feet on the stairs…
Who’s the man behind the maple leaf?
Ottawa can really turn you upside down…
P.S. we also saw the Ottawa end of the Rideau channel, but I’ll save that for the next post, after we visited the other end of the channel, at Kingston.
After all the fun with wildlife, it was time to move on to the city life again- in the city of Quebec. The only city in Northern America with an actual castle (Chateau Frontenac), Quebec is actually almost a French city – although people are more open and easy to make contact with than in France. The city itself was not the most exiting, but we had a good time there nevertheless – walking and shopping in the city center on a Sunday afternoon. The whole month of July and August, the city sports the Festival d’Ete – which consists of many free and paid performances throughout the city. We happened to run into the ‘Cirque Loco’ – a juggling and acrobatism duo who put on a nice show in the middle of a shopping area. Good for a laugh, a bit of awe and some nice photographs.
Juggling on very high heels
Salto of death, Cirque Loco
A few times, I noted Canadian houses look like Playmobil... but river's edge Quebec wins.
After Quebec, we moved on to the national parc of Mauricie, for two nights in a forest inhabited by bears and other animals. The first message we got upon arrival was that a black bear was spotted about a kilometer from our camping site, so we should take extra care to not leave any food items outside during the night. Of course, as it goes, we never saw the bear. 😉
But we did see squirrels!
A day at the park was well spent, walking through the forest, and kayaking on Lac Edouard. Apart from squirrels, crows and some falcons we didn’t see much animals, but the weather was good and we enjoyed it.
After kayaking, we tried Quebec’s ‘national dish’ – poutine. A combination of french fries, gravy and cheese – for me it’s an ‘order once and never again thing’. Our evening barbecue, with pepper steak, grilled vegetables went down much better.
If this could be our back garden...
Guys with stony faces... and bodies.
Kayaking on Lake Edouard...
...and against the wind - makes even poutine taste good.
But still, we saw whales and squirrels but no bears. An early morning ride on the day we left the national park didn’t change that – no bears for us this year. We’re leaving bear country, toward Ottawa, Cobourg, Port Perry and Toronto.
Desktop art, to take home 🙂
Getting to Trois Pistoles in Quebec was a matter of driving down the Canada Highway Nr 2 for the better part of a day. The last part, after leaving the motorway reminded us of Wallon in Belgium: all signs in French (of course, the no problem), terrible roads (less pleasant) and half completed road works (some worse than the actual roads)… But, all of that was fixed by the sunset view over the Lawrence River, where an5d the notion that we just had our second night of rain in two weeks, while back home it had been pouring for days.
From Trois Pistoles, our we took the ferry to Les Ecoumins and then booked two nights at the Domain des Dunes campground in Tadoussac. This was supposed to be our whale watching break, and and it was a successful one. On an evening excursion, and a two hour trip in a Zodiac, and we saw countless whales – I’ll look up the names later – including some harbour dolphins and humpback whales. Two came really close, and I was lucky to be filming at the right time.
Tadoussac itself is not the most exiting village, and but it was worth the stay just being able to see these whales.
For all my recent posts I have used WordPress for Android. A nice app with one small flaw: if you edit a post that contains pictures, before publishing it, the picture links are removed when you publish later. I just repaired my last post before this one, reinserting all the pictures that got lost in this manner.
