Het is even wennen – gewend als ik was om recensies te schrijven van progressive rock albums, liggen er opeens twee ‘singer/songwriter’ albums op het digitale stapeltje. Het eerste is van Sidewalk, alias Coen van der Horst, en alweer bijna twee jaar oud. De opvolger is in de maak, maar Coen neemt er lekker de tijd voor – en maakt er ook nog een boek bij. Dat wordt vast een interessant album, maar tot het er is moeten we het doen met Tuesday’s a Day to remember.

Waar Sidewalk wordt gepresenteerd als Coen van der Horst, singer/songwriter, is dit album meer, zoals hij ook zelf aangeeft, een productie van singer/songwriter met band. Daardoor is het dit album a la Beste-Singer-Songwriter-Van-Nederland met frêle akoestische gitaarnummers. Daar is niets mis mee,  het resultaat is een prettige verzameling pop-rock-en-soms-folk nummers, waarvan er een aantal prima in staat zijn om in je hoofd te blijven hangen.

Dat begint al meteen bij de slechts 19 seconden lange opening, Save Me, waar meteen duidelijk wordt dat Sidewalk in de basis wel degelijk singer/songwriter is: a capella gezongen, en met een heldere simpele oproep: redt me uit mijn problemen, ik kan het niet alleen. Zo’n oproep vraagt om bijzondere hulp, en die komt in het naadloos aansluitende Magical. Van dit nummer  bestaan verschillende varianten, waaronder een akoestische, maar de albumversie met volledige band is gewoon de beste. Goed gitaarwerk en een refrein van één regel (“You are magical to me”) dat vanzelf in je hoofd blijft hangen. De tekst maakt ook meteen duidelijk dat het bij Sidewalk om de muziek én om de teksten gaat: het liedje beschrijft iemand, een dame waarschijnlijk, waarbij de conclusie is dat enkel de die ene regel van het refrein de juiste weergave is. Een beetje zoet misschien voor sommigen, maar het resultaat is toch gewoon een lekker nummer.

This better be for real gaat lekker door in dezelfde stijl, mogen we dit pop-rock noemen? Mooi voorbeeld van een geslaagde tekst is dit couplet:

“And I told you you could wear my jacket 
In case you got cold tonight 
You said ”Wow, that’s a great line” 
“But it’s the middle of July”
“And the sun’s still shining bright””

Connecticut, dat hierna volgt doet niet alleen vanwege de titel, maar ook door de muziek wat Amerikaans aan, al kan ik er niet de vinger opleggen waarom. Het gitaar en drumwerk bevalt me wel op dit album, en ook in dit nummer – dat een reis beschrijft op weg naar Connecticut, waar iemand op de zanger wacht. Wie dat is verteld het verhaal niet, vreemd genoeg.

Met For the better wordt het allemaal even wat minder hoopvol. De dame is vertrokken en de zanger laat duidelijk horen dat dat niet is wat hij wilde. Geen vrolijk nummer, maar het zit muzikaal en tekstueel wel lekker in elkaar. Alle herinneringen aan de vertrokken dame krijgen we dubbel terug in With all this love to give. Opnieuw een nummer dat in je hoofd blijft hangen, al was het maar door die ene regel uit het refrein: “Double the love, double the fool, twice as much of everything, cause you’re so beautiful”.

Daarna wordt het allemaal weer wat vrolijker, als we kennis maken met Suzannah. Coen’s hart gaat op  ‘infinite repeat’ (gelukkig maar, stel je voor dat het stilviel). Enige minpuntje aan dit nummer is dat het refrein net iets ‘te vol’ gespeeld is, qua volume en aantal noten.

Het korte Stay, met alleen zang en akoestische gitaar doet me wat minder. Het roept een beetje een melancholische sfeer op, maar is te kort om echt indruk te maken. Misschien ook omdat het zit ingeklemd tussen Suzannah en het up tempo gitaarnummer October skies. Zo’n nummer waar je iets harder van gaat rijden, en waarin Coen zingt over alweer een (andere?) dame, waarvan hij niet zo goed weet wat hij met haar aan moet.

Op het moment dat ik merk dat ik eigenlijk geen ‘track-by-track’ recensie had willen schrijven maar het toch aan het doen ben, ben ik aangeland bij de twee nummers die me het beste bevallen aan het album, Let Go en Ember. Deze twee nummers, en vooral het eerste, zijn net dat beetje complexer dan de rest van het album – meer luistermuziek.

De twee worden nog gescheiden door Princess, een 30 seconden lang, sixties-achtig gitaarliedje.

Alles bij elkaar is Tuesday’s a day to remember een leuk album, met uiteraard een paar verbeterpuntjes, maar vooral ook een paar nummers die ik graag hoor. Dat geldt dan vooral voor Save Me/Magical, With all this Love to Give, Let Go en Ember. Ik ben benieuwd naar het tweede album, de koffietafel waar het boek op moet is al uitgezocht.  En sterren geven? Dat doe ik hier niet – daar zijn anders sites voor. Wel een luisteraanrader voor wie van muziek houdt die niet te ingewikkeld is en zoekt naar iets wat (veel) langer leuk blijft dan de gemiddelde 145-in-een-gros Top-40/Mega-Top-50-plaat.